"-Dla wszystkich innych to musi być piekło, bezdenne czeluście wypełnione ognistą pożogą, która to trawi ciało by w ten dorwać się do duszy, ale dla ciebie to muszą być niebiosa, ech, moja dobra przyjaciółko...My jesteśmy wręcz identyczni w swej istocie... Dzielimy te same przyjemności. Moja droga siostro, he he he he..."-
"Całe życie przemknęło mi przed oczami. Me krzyki w pełne agonii, gdy zamknięta w magicznej kopule, odcięta od świata zewnętrznego. Trawiona byłam przez zło, jakie we mnie tkwiło.
I ten głos co rzecze mi ciągle! Ja przeklinam ciebie z chwilą, kiedy wdarłeś się we mą głowę. Ten męski, zdradzieckie głosy rozbrzmiewające niczym nagły brzęk ostrzy, jakie przewinęły się u mego żywota. Śmierć tych, którzy płonęli z powodu wielkiego zła co w nich drzemało. płynącej przez wszystkie zwiastuny naszych lądów do wszystkie strony świata, mającej niezliczonego woja , przez co bitwa nigdy nie była rozstrzygnięta. Czuje zbyt wiele, krzyki tych, których zatraciłam pod swoim katowskim toporem, spalonych na stosie w mej nienawiści dla największego zła tego świata. Konieczność zawsze miała swoją cenę..."

Beatrycze czekała na swój koniec, nie czuła już nic więcej poza wiecznie pożerającymi ją płomieniami, każda jej myśl...każdy głos rozpaczy trwał dla niej wiele dni. Choć wbrew pozorom zaledwie godziny przeminęły...a może aż? Szalała wewnątrz uderzając rozpaczliwie o ściany, które oporne były na moc niebiańskiego ognia. Gdy nie miała sił, ześlizgnęła się ze ściany ledwo dysząc. Ból, niewyobrażalny ból mógł być jej końcem. Po takim cierpieniu zapewne każda istota marzyłaby o wyruszeniu w daleką podróż ku świecie dusz. Płomienie ustały, Roztrzęsiona dawno utraciła świadomość tego, co się wokół niej dzieje. Nie widziała, nie słyszała już syku łaknących jej ciała płomieni. Pokrywa magicznego pomieszczenia otworzyła się, a w raz z nią Beatrycze została oswobodzona. Owinięta w bandaże by te kryły jej wdzięki...a raczej to co z niej zostało. Mogła wydedukować iż nie była sama, dyszała. Nie miała siły wstać, czuła za to wewnętrzny spokój ducha. Nic jej już nie zagrażało, faktycznie...została oczyszczona.

Dopiero po dłuższej chwili Beatrycze odzyskała czucie. Mrowienie na skórze udowadniało, iż jej ciało na nowo budziło się do życia. Leżąc, próbowała wstać. Oparła się na prawej ręce i rozejrzała raz jeszcze wokół. Nie widziała zbyt wyraźnie. Upadła...by ponownie spróbować wykrzesać z siebie dawne siły. Batalia z osłabieniem trwała, chwiejnym ruchem próbowała raz jeszcze stanąć na nogi mimo licznych upadków. Próbowała przemówić...cicho, niezrozumiale. Tylko wprawiony obserwator mógłby dostrzec nieme "Pomocy". Przełknęła ślinę i zapiszczała, jakby jeszcze nie mogła złapać tchu.
-Gdzie ja jestem? - Wyrzekła



//OCC: Poprawione, trochę okrojone mam nadzieje, że teraz jest dobrze, proszę informować jeśli jeszcze mam coś zmienić.

Ostatnio edytowany przez Beatrice (17-11-11 10:54:46)