Imię: Quuit
Przydomek: Brak
Płeć: Mężczyzna
Rasa: Człowiek
Profesja: Mag
Wiek: 24 lata
Praca:
Gildia:
Bóstwo: Terisara
Sakiewka: 500
Umiejętności: Pisanie i czytanie, tworzenie eliksirów, zielarstwo, zaklęcie - Wzniecenie Ognia

Wygląd:
Czarne, pozostawione w nieładzie włosy lekko przysłaniają rysy twarzy młodzieńca, bystre szafirowe oczy dostrzegające najmniejszą niedoskonałość czy dysharmonię. Jest średniego wzrostu i dobrze zbudowany. Na twarzy ciągle widać jakby troskę, zmartwienie, ale i niekiedy radość. W każdą czynności w jaką się zagłębi oddaje całe serce i duszę.


Historia:
Żyjący w czymś na podobiznę sierocińca chłopak, już w młodych latach został rozłączony od ojca i matki. W schronisku mimo zdobyciu wielu przyjaciół trapiło go przygnębienie, a u opiekunów nie doznawał takiej atmosfery jakiej zaznałby w rodzinnym domu
. Codziennie pomagał ojczymowi w rąbaniu drewna i mimo wielkiego wysiłku czy starań nie był doceniany przez swoich przybranych rodziców. Ze wszystkich żyjących w przytułku dzieci upodobał sobie Lenę. Była to mała dziewczynka, która oczarowała serce chłopca. Mimo biedy jaka wówczas panowała dzielił się z nią wszystkim co tylko miał - chciał zyskać
swoją sympatię. Pewnego dnia gdy jak zwykle
z niewielkim entuzjazmem wstał ze starty słomy, która mu służyła za łóżko, poszedł w las aby tam spotkać się ze swoim ojczymem.
***

Przez gościniec biegnący blisko sierocińca szła karawana, jak się z pozoru się wydawało - kupców. Bawiąca się na łące nie daleko od tartaku Lena nie spodziewała się czyhającego na nią niebezpieczeństwa, beztrosko i bujając w obłokach oddawała się najskrytszym fantazjom, młodego umysłu. Wtem stało się, idący na końcu karawany mężczyzna
ukrywając się w cieniu drzew i bezszelestnie podchodząc do swej ofiary, złapał ja mocno w pasie i wsadził do jednego z wozów karawany. Widząc całe zdarzenie chłopiec, próbował nakłonić ojczyma do jakiegoś działania, na próżno. Nagle jakieś dziwne uczucie targnęło jego dusze, zaczął biec, biec na oślep byle przed siebie, byle do karawany. Z całego roztargnienia nie patrzył pod nogi i potknął się o korzeń wystający z jakiegoś starego, masywnego, dawno już zżarłego przez korniki drzewa. Podnosząc głowę zobaczył starego mędrca, który nie odzywając się wskazał ręką gest "chodź za mną". Jakaś siła kazała mu iść za starcem, który zaprowadził go do swej chaty. Starzec dał mu opiekę i wyżywienie nauczył go wielu rzeczy. Quuit dorósł, ale nigdy nie pogodził się ze stratą. Nie chciał już więcej patrzeć jak jego towarzyszom dzieje się krzywda, wyruszył w świat, musiał stać się silniejszy. Nie pragną zemsty lecz spokoju, spokoju i wiedzy, za którą będzie musiał zapłacić...

Ekwipunek: Śnieżnobiały płaszcz, który wygląda na nowy. Lekko dziurawe szare spodnie. Buty ze skóry
nieco obłocone i brudne. Krótki miecz uwiązany rzemykiem przy spodniach
i kociołek

Ostatnio edytowany przez Quuit (15-03-11 22:04:18)

Imię (i nazwisko): Sarion de Alvarest
Przydomek: Lśniący - po lśniącym białym płaszczu
Rasa: Człowiek
Profesja: Łowca
Wiek: 17 lat
Sakiewka: 200
Bóstwo: Ateista
Umiejętności: Strzelec, Pisanie i czytanie, Kocia zwinność, Walka dwiema

brońmi, Obrona dwiema brońmi
Przedmioty:

Oręż:
Dwa miecze Wakizashi
Łuk dębowy+Kołczan pełen strzał
Ostrze ukryte w metalowej rękawicy

Zbroja:
Lekka zbroja, wykonana z grubej, utwardzonej skóry. Posiadająca metalowe utwardzenia, w niektórych
miejscach. Pancerz składa się z następujących elementów. Skórzany napierśnik i naramiennik, miejscami
pikowany. Na napierśniku znajduje się ozdobny wzór, który przedstawiać ma płomiennego ptaka. Również
skórzane nagolenniki, oraz pikowane karwasze, pod którymi znajdują się utwardzone metalowymi elementami
rękawice. Większość zbroi ukryta jest jednak, pod śnieżnobiałym, lśniącym (stąd przydomek) płaszczem.

Inne:
Księga botaniczna.

Opis Postaci:
Wygląd: Sarion to chudy, niski chłopak, o niebieskich oczach i jasnożółtych, długich włosach. Posiada
łagodne rysy twarzy, nie ma zarostu. Na ogół nie widać górnej części jego twarzy, która zasłonięta jest
śnieżnobiałym kapturem. Na prawej ręce znajduje się tajemnicza metalowa rękawica, którą jednak nieliczni
mają szansę oglądać, bo na ogół przykryta jest ona rękawem szaty. Jest niewątpliwie przystojny, dzięki
czemu mimo młodego wieku ma powodzenie u kobiet.
Cechy charakteru: Na ogół skryty, małomówny i tajemniczy. To tylko pozory. Chce być tak postrzegany,
przez innych. Rzeczywistość jest inna. Chłopak stara się być miły, opanowany, jednak rzadko kiedy mu to
wychodzi. Bardzo łatwo wyprowadzić go z równowagi. Reaguje wówczas głównie agresją słowną, by tylko w
"tych złych" sytuacjach sięgnąć, po miecz. W chwilach osobistych porażek i wstydliwych dla niego sytuacji
wyżywa się na innych, jednak ogranicza się wyłącznie do używania nieprzyjemnych słów. Szczególnie
polubił denerwowanie swojego kompana, jakim jest Nilker. Nie wierzy w żadne  bóstwo, ponieważ sądzi, że i
tak nikt tego nie wysłucha. Ma słabość do kobiet, co często bywa dla niego zgubne. Często również różnymi
przypadkami wpada w tarapaty. Nie lubi ratować, ani być ratowanym, choć w chwili wielkiego zagrożenia
otwiera się chwilowo, przed innymi i prosi o pomoc. Jest strasznie uparty i leniwy. Często ironizuje
wszelkiego rodzaju sytuacje, przyglądając się im z boku. Jest zbyt pewny siebie, bywa sarkastyczny.
Potrafi być szczery do bólu i jego złośliwe komentarze nieraz doprowadzają innych wokół do szewskiej
pasji. Jest jednak bardzo sprytny, ambitny i w wielu sytuacjach może okazać się naprawdę pomocny.
Historia:

~

Ranek nastał dość szybko i wioska zaczęła budzić się do życia. Pierwsi wieśniacy wyszli już z domów, by
zacząć kolejny pełny pracy dzień. Słoneczne promienie po kolei wchodziły do domów, by oznajmić ludziom,
że noc właśnie się skończyła. Niektóre z nich wkradły się również do chatki Sariona, budząc go. Chłopak
wymamrotał coś, a po chwili przewrócił się na drugi bok. To nic nie dało. Wszędzie zrobiło się już jasno,
co nie dało młodzianowi zasnąć. Otworzył on oczy i ziemnął. Następnie chcąc ponownie przewrócić się na
drugi bok zrobił energiczny ruch... przez co spadł z łóżka z hukiem. Błyskawicznie zerwał się i podniósł
z drewnianej podłogi. Usłyszał kroki, przy swoich drzwiach, a już za chwilę do jego pokoju wparował
dziadek.
-Co się stało?! - wrzasnął starzec, po czym rozejrzał się po pokoju.
-Emm... No wiesz, dziadku... Poranne ćwiczenia. W końcu myśliwi muszą być w formie! - odpowiedział
zmieszany chłopak, po czym przybrał jakąś dziwaczną pozycję, udając, że się rozciąga.
Dziadek pokręcił głową, mamrocząc coś w stylu "Ach ta młodzież" , a następnie opuścił pomieszczenie.
Chłopak odetchnął z ulgą, by zaraz zacząć na dobre kolejny, pełen przygód dzień. Zaczął od umycia i
ubrania się. Następnie zasiadł do śniadania, przy stole. Siedzieli już przy nim dziad i babka. Zaczęła
się poranna konwersacja.
-Co zamierzasz dziś robić, Sarionie? - spytała babcia.
-To co zwykle. Idę zapolować, a następnie znajdę sobie coś do roboty, babuniu. - odrzekł młodzik.
-Już masz coś do zrobienia. Dziś rocznica śmierci ojca. Pójdziesz na jego grób. - powiedział dziadek.
-Och! To dzisiaj? Zupełnie zapomniałem! Dobrze, pójdę też na grób matki. Ale to zaraz po polowaniu.
-Niech będzie. Tylko nie zapomnij! - rzekł dziadek, posyłając młodemu ciepłe spojrzenie.
-Oczywiście, dziadku! A teraz uciekam. Trzymajcie się. - wstał, a następnie ruszył do pokoju, po
niezbędny ekwipunek. Wziął łuk, strzały, nóż myśliwski i wyszedł z domu. Skierował się w stronę dróżki,
która prowadziła do lasu. By do niej dojść, musiał jednak przejść całą wioskę. Szedł powoli, mijając
coraz to kolejne chatki. Radośni wieśniacy, idący do pracy, roześmiane, pełne energii dzieci bawiące się
w rycerzy, zwierzęta wesoło wydające odgłosy charakterystyczne dla ich gatunku, jedząc swój pokarm. To
wszystko było widokiem codziennym, jaki towarzyszył Sarionowi, gdy ten podróżował do lasu. Dzień w dzień
te same twarze, te samo zachowanie. Ta monotonia zaczęła już go denerwować. Mimo, iż strasznie kochał swą
wieś, bo przecież tutaj się urodził, tutaj wychował, to jednak zamierzał ją w najbliższym czasie opuścić,
by udać się do Nerdii, gdzie miał zamiar szukać szczęścia. Jednak zanim to nastąpiło, musiał prosić o
zgodę dziadków, a nie było łatwo ich przekonać. Tak rozmyślając o wyjeździe nim się spostrzegł, już
znalazł się daleko poza wioską. Wbiegł w leśną gęstwinę, a następnie zaczął krążyć po lesie, w
poszukiwaniu czegoś do upolowania. Podczas szwędania się usłyszał dziwne odgłosy, wydobywające się zza
krzaków. Ściągnął łuk z pleców, po czym chwycił strzałę. Napiął cięciwę i powoli zbliżał się do źródła
dźwięku. Wyjrzał zza krzaka i zauważył sarnę. Wymierzył w nią, jednak bojąc się chybienia podszedł nieco
bliżej, gdy nagle poczuł, że nadepnął na coś... dziwnego. Spojrzał w dół, a po chwili padł na plecy, z
krzykiem. Wypuścił z dłoni łuk i strzałę. Zwierze uciekło w popłochu. Jak się okazało Sarion nadepnął
prosto na trupa. Zmasakrowane ciało leżało w kałuży zaschniętej krwii. Był to niezwykle makabryczny
widok. Chłopak nie mógł opanować nerwów, a po chwili puścił pawia nieopodal najbliższego drzewa, do
którego zdążył się doczołgać. Wreszcie uspokoił się na tyle, by móc wstać i dokładniej przyjrzeć się
zwłokom. Mimo wszystko serce nadal waliło mu, jak oszalałe. Czuł, że zaraz znowu będzie musiał się
wyrzygać, jednak powstrzymał się. Podszedł bliżej, po czym rozejrzał się. W rowie, który znajdował się
jakieś 5 metrów od zwłok chłopak spostrzegł kolejne rozczłonkowane ciało. Młodzian chwycił łuk i strzałę,
trzęsąc się. Nagle usłyszał czyjeś głosy. Były to niewątpliwie głosy męskie i musiało być ich co najmniej
trzech. Sarion nie wiedząc co zrobić, puścił się biegiem, przez las. Pędził na oślep, by tylko znaleźć
się, jak najdalej od miejsca zbrodni. Dziwnym trafem znalazł się na drodze do wioski. Uregulował oddech, 
a następnie, jak obiecał, ruszył na cmentarz, gdzie miał odwiedzić groby rodziców. Usiadł na kamiennej
ławie, która stała właśnie obok nich, a następnie spojrzał na przystrojony bukietem pięknych róż
nagrobek.
-Minęły już dwa lata, odkąd nie żyjesz, ojcze. I dziesięć lat, odkąd umarłaś Ty, matko. - mówił. W jego
oczach zbierały już się łzy. -Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak mi was strasznie brakuje. Gdybym mógł
coś zrobić, żebyście wrócili, zrobiłbym to. Pojechałbym na kraniec świata, zawalczyłbym z
najpotworniejszą z bestii, uzbierałbym tyle złota, ile we wszystkich królestwach się znajduje, a nawet
więcej. Chciałbym, byście znowu tu byli. Byście ganili mnie za to, że włażę w zabłoconych buciorach do
domu, czy za to, że nie zjadłem kolacji. Teraz wiem, jak strasznie mi tego brakuje. Tak na to narzekałem,
a teraz oddałbym wszystko, by to powróciło. Wiem jednak, że to niemożliwe. Chcę, żebyście byli ze mnie
dumni. Wiem, że opiekujecie się mną i chcecie, by było mi tu jak najlepiej. Obiecuję, że nie zawiodę was.
Ech... Obawiam się, że muszę opuścić naszą kochaną wieś. Jej codzienność nudzi mnie, a chciałbym szukać
przygód, być tam, gdzie coś się dzieje. Proszę... Bądźcie dziś ze mną, gdy będę prosił dziadka o zgodę.
Wiecie, jaki on jest. Pomóżcie mi. Tak postanowiłem i tak zrobię. Żegnajcie. - wstał, a następnie ruszył
do domu.
Wieczorem w domu Sarion postanowił prosić o pozwolenie na wyjazd do Nerdii.
-Nie rozumiem! Dlaczego nie możesz zostać?! - powiedział ostro dziadek.
-Dziadku! Tu wszystko dzień w dzień dzieje się tak samo! Nie chcę żyć w monotonii! - odparł młodzieniec.
-Co Ci się nie podoba w takim życiu?! Wolałbyś nieustanny zgiełk i brudne miejskie ulice?
-Nie chodzi o to, co mi się podoba, a co nie. To jest poważna decyzja życiowa. Wiesz, jak wiele mogę się
nauczyć w Nerdii?
-I co? Skończysz na ulicy, zadźga Cię jakiś szaleniec, a może okradną Cię! Nie mogę pozwolić, by mój wnuk
zapuszczał się w takie tereny i to całkiem sam, bez żadnego doświadczenia. A jeśli coś Ci się stanie?
-Równie dobrze coś mogłoby mi się stać tutaj, podczas wypadu do lasu!
-Mów tak jeszcze, a zabronię Ci polować!
-Dziadku! Proszę Cię!
-Pozwól mu. Widzisz, że chłopak chciałby wyjechać. - wtrąciła się wreszcie babcia, która przez większość
rozmowy przyglądała się tylko w milczeniu.
-Ucisz się, babka! Nie będziesz mi tu mówić co mam robić. Dobrze. Niech gówniarz jedzie. Ale żeby tylko
nie wrócił po tygodniu z płaczem, że skończyły mu się pieniądze! - zakończył dziadek, po czym pokręcił
głową i znowu wymamrotał coś o młodzieży.
Sarion może niezupełnie tak wyobrażał sobie rozmowę z dziadkiem, ale w końcu uzyskał zgodę. W nocy
spakował swoje rzeczy, by rano wyruszyć najbliższym wozem kupieckim, który zmierzał do Nerdii. Po
zabraniu potrzebnych rzeczy poszedł spać.
Nazajutrz wstał wcześnie, po czym umył się, ubrał i zjadł śniadanie. Wziął zawiniątko, w którym trzymał
potrzebne rzeczy, a następnie pożegnał się z dziadkiem i babcią. Wsiadł na wóz kupiecki, po czym wyruszył
w podróż życia. W czasie jazdy do Nerdii, chłopak podziwiał przepiękne krajobrazy, inne wioski i
pomniejsze miasteczka, których wcześniej nie widział. Nic dziwnego. Nigdy dotąd nie znajdował się tak
daleko od wioski. Ale był zadowolony z decyzji, jaką podjął. Po około czterech godzinach jazdy znalazł
się tam, gdzie pragnął.