Po prawie 15 minutach przerażającej ciszy i samotności, które zdawały ci się być godzinami, usłyszałeś cichy szelest dochodzący ze szczeliny. Nie minęła chwila, a twój towarzysz stał naprzeciw ciebie.
- Jest dobrze. Wejście tylko przez pierwszych kilka metrów jest ciasne, później można poruszać się swobodnie. - uśmiechnął się. - Idąc cały czas korytarzem dochodzi się do wielkiej jaskini, niestety kilka metrów nad ziemią. Widziałem, że zaczęły już przygotowania. W środku pali się już sześć ognisk. Główne wejście znajduje się po drugiej strony góry, więc tutaj konie powinny być bezpieczne. - na te słowa koniki poruszyły ciekawsko uszami i spojrzały na was podejrzliwie. - Niestety, kobiety są uzbrojone i wygląda na to, że wiedzą jak się tą bronią posługiwać. Naliczyłem ich około 40, z czego nieco więcej niż połowa ma miecze. Pozostałę to chyba kapłanki, gdyż ubrane są w... właściwie to...w nic, bo ubrane.. nie są... - wyjąkał i zarumienił się, spuszczając wzrok na ziemię.

- Ekhem, z całym szacunkiem, ale mam wrażenie, ze cię chyba pochrzaniło. - odważył się zauważyć chłopiec. - Jeśli najpierw zniszczysz ołtarz, to będziesz miał na głowie stado rozwścieczonych półnagich kobiet. Wiem, że masz to zapewne na co dzień, ale te tutaj mają broń. Ale jeśli najpierw się ich pozbędziemy, to nikt nie będzie przeszkadzał w niszczeniu aparatury. - mówił chłopiec szeptem, przeciskając się przez pierwsze metry szczeliny.
- Po za tym, nie lepiej zabijać je po kolei, żeby pozbyć się ich jak najwięcej bez alarmu? Wiesz, najpierw zabijać te, co stoją osamotnione, na brzegach komnaty. Przynajmniej tak mi się wydaje. Ale co ja mogę wiedzieć? Jestem jedynie biednym nędzarzem z ulicy szczurów.

- Najpierw atakujmy te uzbrojone... - szepnął chłopiec. W oddali widziałeś jasną plamę. Dochodziliście do jaskini. Walka była coraz bliżej, a po chłopcu wcale nie było widać lęku. Przełknął tylko ślinę i uśmiechnął się do ciebie pocieszająco.
Twoich uszu dosięgnął monotonny śpiew. Nie rozumiałeś słów, ale ciarki przeszły ci po ciele. Po kilku minutach skradania staliście już w środku jaskini, ponad głowami kobiet. Ołtarz był po waszej prawej stronie. Gdy zerknąłeś w jego stronę, nie mogłeś oderwać od niego oczu.
Na szerokim kamiennym stole ułożona była z różnych części ciała, należących do innych kobiet, kukła. Pozszywana została, na oko, dratwą. Naprzeciwko ołtarza siedziało kilkanaście kobiet, które poruszały rękoma w takt przerażającej pieśni. Za nimi w rzędzie stały kobiety uzbrojone. Zauważyłeś, że ich broń nie byłą tylko marną atrapą, ale porządną robotą. Tak więc z planu załatwiania kobiet od zewnątrz do wewnątrz pozostały strzępki złudnej nadziei.
Chłopiec westchnął bezgłośnie, po czym spojrzał na ciebie. Pokazał dłonią, byś się położył, po czym sam przyległ do ziemi. Wyciągnął procę i fiolkę z zabójczą mazią. Znalazł maleńkie kamyczki, wielkości muchy. Obsmarował ją mazią i nałożył na gumę w procy. Mrugnął do ciebie okiem i, uśmiechając się, wycelował w jedną z modlących się kobiet. Wypuścił kamień. Blondynka, siedząca w środku, przetarła się po szyi, po czym, zdezorientowana, powróciła do modłów.
Chłopiec spojrzał na ciebie.
- Poczekajmy chwilę. - wyszeptał najciszej jak się dało.

   Chłopiec wystawił dłoń i pokazał pięć palców. Schował jednego, następnie kolejnego... 3, 2, 1...
W jaskini wzniósł się krzyk. Kobieta, która została trafiona kamyczkiem, upadła na ziemię. Wszystkie nieuzbrojone rzuciły się jej do pomocy, a wraz z nimi połowa uzbrojonych.
- Teraz Twoja kolej. - wyszeptał chłopak i spojrzał na łuk.

Dzięki temu nagłemu atakowi, udało wam się pozbyć pięć kobiet. I zapewne wynik ten rósłby, gdyby nie tylko interwencja nagich dziewcząt. Początkowo wydawały się być niegroźne, lecz gdy tylko wypowiedziały pierwsze zaklęcia, poczułeś ból w mięśniach całego ciała.
Nagle mocne szarpnięcie za nogę powaliło cię na ziemię. Poobijałeś nieco łokcie, jednak ból wywołany zaklęciem ustał. Chłopiec przełknął ślinę, widać było, że starał się coś wymyślić.
- Nie mogą cię widzieć, czar wtedy nie działa. - powiedział szybko. - Cholera! Mogłem się spodziewać, że to czarownice! - zaklął jeszcze raz pod nosem i nie ukrywał tego, że jest na siebie wściekły.
Wiedziałeś, że kwestią czasu było dotarcie do was przeciwników.
- Co teraz, co teraz... - szeptał nerwowo chłopak, obracając głową. Gdy spojrzał na szczelinę, którą przyszliście, zagryzł wargi.