Zmierzył cię wzrokiem. Przez chwilę przyglądał ci się, lekko przechylając głowę na bok i marszcząc brwi. Nie wiedzieć czemu, budził u ciebie coś w rodzaju respektu. Wyglądał groźnie, w jednej chwili pożałowałaś, że zaczęłaś z nim dyskusję. Jednak on, o dziwo, nic nie odpowiedział, tylko powoli ruszył za tobą.
Zapadła nieco krępująca chwila milczenia. Cedhaer zszedł z traktu i zagłębił się w las, w miejsce, w którym ostatnio znikł twój wierzchowiec. Podążyłaś za nim.
- Powiedz coś o sobie.

Mężczyzna przystanął i odwrócił głowę, by na ciebie spojrzeć. Poczułaś na sobie jego świdrujący wzrok.
- Wybacz, ale nie umiem jeszcze zgadnąć, skąd pochodzisz, jak masz na imię, jaką masz przeszłość i tym podobnych z twej mimiki - mruknął z lekkim zniecierpliwieniem. - Dlatego będziesz musiała powiedzieć mi to sama.
Znów ruszył przed siebie. Gdy usłyszał twe pytanie, westchnął.
- Nie ma sensu, bym ci mówił - odparł zimno, dając ci do zrozumienia, że temat skończony.
Naraz usłyszeliście rżenie konia. Być może tylko sobie to wmawiałaś, ale miałaś dziwne przeczucie, że to był właśnie twój koń. Rżenie dochodziło gdzieś z lewej.

Cedhaer westchnął ciężko. Wyczułaś, że go zdenerwowałaś, jednak to wcale nie było ci na rękę.
- Owszem, jest sens, byś mi o sobie powiedziała - rzekł twardo i dobitnie. - A to z tego powodu, że taka jest moja wola. Od kilku minut jesteś podległa moim rozkazom, nie zapominaj o tym.
Zapadło chłodne milczenie.
Koń zarżał znów, tym razem nieco bardziej na prawo. To znaczyło, że się przemieszcza. Ruszyłaś w tamtą stronę, kilka razy zawołałaś go, zagwizdałaś. Obejrzałaś się na bandytę. Ten, nieprzejęty, wyciągnął osełkę i począł ostrzyć swój sztylet. Broń wcale nie była tępa, był to jedynie dziwny nawyk. Nie raz już widywałaś coś takiego - wielu wojowników z nudów ostrzyło swe klingi, nawet jeśli nie było takiej potrzeby. Pomyślałaś, że nie-magicy są dziwni. Rżenie konia znów się rozległo, tym razem nieco dalej. Cholera, oddala się.

Jakby w odpowiedzi na twoją obietnicę, rumak znów się odezwał, tym razem nieco ciszej, mniej histerycznie. W jego rżeniu usłyszałaś jakby pytanie... "Jesteś pewna? Dotrzymasz obietnicy?". Rozmawiał z tobą. Wciąż mówiłaś do niego, uspokajałaś go. Rozglądałaś się, ruchy wykonywałaś powoli, by, jeśli cię obserwował, widział, że nie ma się czego bać. Tak jak i strach był zaraźliwy, tak samo działał spokój. Przynajmniej taką miałaś nadzieję.
Naraz zarżał tak ostro i panicznie, że na całym ciele wystąpiła ci "gęsia skórka". Wyprostowałaś się gwałtownie, wytrzeszczyłaś oczy. Dostrzegłaś poruszenie w krzakach po prawej. Jeszcze jedno rżenie. Przyszło ci do głowy, że koń cierpi. Może nawet umiera.
Gdybyś nie wykonała wtedy nagłego, gwałtownego ruchu, już byś leżała bez ducha. Albowiem tam, gdzie przed ułamkiem sekundy była twoja głowa, ze świstem przemknął bełt. Ruch wykonałaś instynktownie - przyszło ci bowiem do głowy, że nie jest zbyt mądrze stać w jednym miejscu, gdy obok prawdopodobnie czyha niebezpieczeństwo. Podmuch wiatru, który wzbudziła strzała, lekko targnął twoimi włosami. Błyskawicznie padłaś na ziemię. Jeszcze dwa bełty śmignęły gdzieś nad tobą. Usłyszałaś bojowe okrzyki, znajome ci już - rozpoznałaś elfów. Przybyły posiłki.
- Na nich! Wyrżnąć zabójców!
- Śmierć im!
Było ich co najmniej trzech - tyle głosów rozróżniłaś. Naraz usłyszałaś inny wrzask - gruby bas. Z pewnością nie był to elf. Usłyszałaś świst strzał przecinających powietrze, lecz nikt nie padł w boju. Kilka trafiło w pnie drzew. Naraz cienki krzyk, gdy elf padł w boju. Wyczułaś magię. Cedhaer wkroczył do akcji. Nie mogłaś leżeć bezczynnie, należało mu pomóc. Teraz zapewne ich uwagę odwrócił bandyta, więc może uda ci się szybko przemknąć za któreś drzewo...

Pojawiły się błyski, magiczne kule roztrzaskiwały się o wszystko, co napotkały na swojej drodze - a więc w większości rośliny. Las stanął w ogniu. Wybuchy, świsty bełtów przecinających powietrze, świsty magicznych kul mknących z niewiarygodną szybkością, oślepiające, kolorowe światła, brzdęknięcia miecza uderzającego o pancerz. A także wysokie, piskliwe jęki. Swąd palonych ciał. Naraz przez to wszystko przebiło się jakby rżenie konia...
Płomienie pożerały wszystko wokół. Jednak nie dbałaś o to, w furii wystrzeliwałaś kolejne kule. W końcu opanowałaś się nieco, gdy magia zmęczyła się. Rozejrzałaś się.
Elfy padały kolejno pod ciosami Cedhaera, a także rozrywane energetycznymi kulami. Jednak bez przerwy na  miejsce powalonych wracały kolejne, jakby było ich nieskończoność.
I ogień, żrący wszystko. Zbliżał się do ciebie, uskoczyłaś szybko przed śmiercionośnymi jęzorami.
Cedhaer również sięgnął po magię. Wystrzelił grad ognistych pocisków, które powaliły naraz kilku celujących ku niemu elfów.
Nagle zobaczyłaś konia. Zwierzę krwawiło z boku, jednak wciąż w jakiś sposób miało siłę galopować. Zobaczyłaś, jak rumak, ogarnięty paniką, skacze na bandytę, głośno rżąc. Zobaczyłaś, jak Cedhaer błyskawicznie podrywa się z ziemi, cudem przeżywając cios rozwścieczonego konia. Zobaczyłaś, jak doprowadzony do furii Cedhaer bierze zamach i powala wierzchowca.
To przekroczyło granicę. Nie myślałaś co robisz. Byłaś w szale. W mgnieniu oka cisnęłaś magiczną kulę w Cedhaera. Bandyta był niewiarygodnie szybki. Zupełnie zaskoczony tym, co zrobiłaś, jednak uskoczył w ostatniej chwili w bok, niemalże odruchowo. Spojrzał na ciebie i na elfów. Ściana ognia oddzieliła was od nich, mimo tego bełty wciąż śmigały wam nad głowami. Cedhaer cisnął w twoją stronę elektryczny strumień, przypominający błyskawicę.

Ciąg dalszy przygody na bagnie. Tutaj wątek zakończony.